Küçük Ayşe, hayvanları çok seven bir kızdı. Onlarla konuşmayı, onlara dokunmayı, onları beslemeyi çok isterdi. Ama ne yazık ki, evinde hiç hayvan besleyemiyordu. Çünkü annesi ve babası, hayvan tüylerine alerjileri olduğunu söylüyorlardı. Ayşe, bu duruma çok üzülüyordu. Kendine bir hayvan arkadaşı istiyordu.
Bir gün, Ayşe’nin okulunda bir etkinlik düzenlendi. Bir hayvanat bahçesi çalışanı, sınıfa gelip çeşitli hayvanlar getirdi. Bunlar arasında bir tavşan, bir kaplumbağa, bir papağan, bir maymun ve bir yılan vardı. Çalışan, hayvanların isimlerini, özelliklerini, yaşadıkları yerleri ve beslenme alışkanlıklarını anlattı. Sonra da, öğrencilere hayvanları sevmelerine ve onlarla fotoğraf çekilmelerine izin verdi. Ayşe, hayvanları görünce çok heyecanlandı. Hemen onlara yaklaştı. Önce tavşanı sevdi. Tavşan, yumuşacık ve sevimliydi. Ayşe, ona havuç verdi. Tavşan, havucu çıtır çıtır yedi. Ayşe, onunla fotoğraf çektirdi. Sonra kaplumbağayı sevdi. Kaplumbağa, yavaş ve sakin bir hayvandı. Ayşe, ona marul verdi. Kaplumbağa, marulu yavaş yavaş yedi. Ayşe, onunla da fotoğraf çektirdi. Ayşe, sırayla diğer hayvanları da sevdi. Papağan, renkli ve konuşkan bir hayvandı. Ayşe, ona ceviz verdi. Papağan, cevizi kırdı ve yedi. Ayşe, onunla konuştu. Papağan, ona “Merhaba” dedi. Ayşe, onunla da fotoğraf çektirdi. Maymun, yaramaz ve eğlenceli bir hayvandı. Ayşe, ona muz verdi. Maymun, muzu soydu ve yedi. Ayşe, onunla oyun oynadı. Maymun, ona taklit yaptı. Ayşe, onunla da fotoğraf çektirdi. Ayşe, en son yılana geldi. Yılan, uzun ve kaygan bir hayvandı. Ayşe, ona ne vereceğini bilemedi. Çünkü yılan, et yiyordu. Ayşe, ona dokunmaya korktu. Çünkü yılan, zehirli olabilirdi. Ayşe, onunla fotoğraf çekilmek istemedi. Çünkü yılan, korkutucu görünüyordu. Hayvanat bahçesi çalışanı, Ayşe’nin yılandan korktuğunu fark etti. Ona, “Merak etme, bu yılan zararsız. Ona dokunabilirsin. O da seni sevecektir.” dedi. Ayşe, çalışana güvendi. Yavaşça yılana dokundu. Yılan, Ayşe’nin elini hissedince, kıvrıldı. Ayşe, yılanın sıcak ve yumuşak olduğunu fark etti. Yılan, Ayşe’ye bakınca, gözleri parladı. Ayşe, yılanın güzel ve dostça olduğunu anladı. Yılan, Ayşe’nin boynuna dolandı. Ayşe, onunla fotoğraf çektirdi.
Ayşe, bu olaydan sonra, yılanlara karşı ön yargısını yendi. Onların da sevilmeye ihtiyacı olduğunu öğrendi. Yılan, Ayşe’nin en sevdiği hayvan oldu. Ayşe, yılanla vedalaştı. Yılan, ona veda etti. Ayşe, yılanın fotoğrafını cebine koydu. Eve gitti. Annesine ve babasına, hayvanları anlattı. Onlara, yılanın fotoğrafını gösterdi. Annesi ve babası, Ayşe’nin yılanla arkadaş olduğuna çok şaşırdılar. Ama onun mutlu olduğunu görünce, sevindiler. Ayşe, onlara gülümsedi. “Onu ziyaret etmeye gidebilir miyim?” diye sordu. Annesi ve babası, “Tabii ki, gidebilirsin. Ama dikkatli ol.” dediler. Ayşe, onlara teşekkür etti. Yılanı özledi. Onu ziyaret etmek için sabırsızlandı. Yılan da onu bekledi. Ayşe ve yılan, hep birlikte, hep mutlu yaşadılar.
Daha fazla hikaye okumak isterseniz Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.
