Bir zamanlar denizin ortasında küçük bir ada varmış. Bu adaya Deniz Kabukları Adası derlermiş. Çünkü Deniz Kabukları Adasında yaşayan insanlar, sahilden deniz kabukları toplayıp süsler yapıp şehirlere satarlarmış. Bu yüzden de adı Deniz Kabukları Adası demişler. Bu ada da yaşayan insanlar, her zaman mutlu, güler yüzlü, birbirlerine bağlılarmış. Herkes birbirine yardım eder, kimse kimseyle kavga etmezmiş.
Günlerden bir gün bu adaya Eda isminde genç bir kız gitmiş. Eda, adanın her yerini gezmeye başlamış. Gördükleri şeyleri daha önce hiç görmeyen Eda çok şaşırmış. Çünkü Eda’nın yaşadığı şehirde insanlar mutsuz, asık suratlıymış. Kimse kimseye yardım etmezmiş. Bu yüzden Eda çok şaşkınmış ve ada da kalmaya karar vermiş. Önce kendisine kalabilecek küçük bir yer yapmaya karar vermiş. Hemen işe koyulan Eda’nın yanına yaşlı bir kadın olmuş. “Hoş geldin yavrum, barınağını yapmana yardım edeyim mi?” diye sormuş. Eda, şaşkın ama mutlu bir şekilde kabul etmiş. Kadının ardından adanın gençleri de yardıma gelmiş. Hep birlikte çalışmışlar ve kısa sürede Eda’nın barınağını tamamlamışlar.
Eda, insanların yardımlaşmasını, birbirlerine olan sevgisini görünce çok duygulanmış. Yardım eden herkese dönüp “Hepinize çok teşekkür ederim. Geldiğim yerde kimse kimseyle konuşmaz, herkes birbirinden uzak dururdu. Bu yüzden oraya geri dönmek istemedim. Burada şimdiden çok mutluyum” demiş. Yaşlı kadın gülümseyerek, “Bir elin nesi var, iki elin sesi var. Birlikten kuvvet doğar. Bu adanın en büyük kuralı da budur” demiş. Elif, artık bu adada yaşamaktan çok mutluymuş ve sık sık eski yaşadığı yere gidip, oradakilere Deniz Kabukları Adası’nın güzelliklerinden bahseder olmuş. Bu hikâyede burada bitmiş.
Daha fazla hikaye okumak isterseniz Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.
