Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde rengarenk çiçeklerin olduğu kocaman bir bahçe varmış. Bu bahçenin adı Renkli Bahçeymiş. Renkli Bahçede güller, laleler, menekşeler, nergisler varmış. Hepsi en güzel hallerini sergilemek için sabah akşam uğraşırlarmış. Hatta uğraşmakla kalmazlar, en güzel olduklarını kabul ettirmek için sürekli tartışırlarmış.
Günlerden bir gün bahçenin sahibinin küçük kızı Ezgi, çiçeklerin bakımını yapmak, sularını vermek için bahçeye girmiş. Ezgi, tek tek bütün çiçekleri incelemiş ama gördükleri karşısında çok üzgünmüş. Çünkü çiçeklerin bir çoğu solmaya başlamış. Ezgi şaşkınlıkla “Bu çiçeklere ne olmuş?” diye sormuş. Çiçeklerin hiçbirinin buna verecek cevabı yokmuş. Ama Ezgi’nin sesini duyan bir kelebek konuşmaya başlamış. “Merhaba sevimli kız, seni sürekli bu bahçeye girerken, çiçeklere bakarken görüyorum. Sen onlar için elinden geleni yaptın ama onlara bu yetmedi ve onlar güzelliklerini yarıştırmaya başladılar. Güzelliklerini yarıştırırken de kendilerine bakmayı ihmal ettiler” demiş. Ezgi çok üzgünmüş, annesinin ve kendisinin bunca zamandır verdiği emeğin boşa gittiğini düşünmüş. Ama onları tekrardan canlandırmaya kararlıymış, bu yüzden de bir çözüm bulmak istiyormuş. Ezgi, kelebekten duyduklarını hemen gidip annesiyle paylamış daha sonra “Anne onları tekrardan canlandırmalıyız, yoksa verdiğimiz bütün emekler boşa gidecek” demiş. Annesi, Ezgi’ye hak vermiş ve gidip onlarla konuşması gerektiğini, hepsinin ayrı ayrı özel ve güzel olduğunu anlatması gerektiğini söylemiş. Ezgi hemen Renkli Bahçeye gitmiş ve çiçeklerle konuşmaya başlamış “Sevgili çiçeklerim, sizleri bu halde bulduğum için çok üzgünüm. Sizler çok güzel, çok özel çiçeklersiniz. Hepinizin ayrı ayrı güzelliği var. Bunun için yarışa girmek hiç doğru değil. Bizler hepinizin renklerini çok seviyoruz, bizim için çok değerlisiniz. Lütfen kendinize gelin” demiş.
Çiçekler, Ezgi’nin söylediklerini duyunca yaptıklarının hata olduğunu anlamışlar ve pişman olmuşlar. Birlikte çalışmanın gerçekten daha iyi olacağını anlamışlar ve o günden sonra uyum içinde çalışmaya başlamışlar. Güneşi iyi kullanmışlar, suyu köklerine çekmişler ve birbirlerine yardım etmişler. Kısa sürede, tüm çiçekler yeniden açmış ve bahçe, eski güzelliğine kavuşmuşlar. Ezgi çiçeklerinin eski haline dönmesine çok sevinmiş, her gün onlar için bahçeye gelmeye devam etmiş. Çiçeklerde bir daha hiç böyle bir hata yapmamış, masal da burada bitmiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
