Bir zamanlar, tarlaların sebzelerle, bahçelerin güllerle dolduğu, kuşların cıvıl cıvıl öttüğü bir köy varmış. Bu köyde yaşayan herkes tarlalara ekin eker, toplayıp karnını doyururmuş. Çiftçilikle uğraşan bir aile daha varmış, bu ailenin de Elif adında sevimli bir kızları varmış. Elif daha 7 yaşındaymış ama anne ve babasıyla birlikte tarlada çalışmayı çok severmiş.
Elif her sabah erkenden kalkar, okula gider, okul bittiğinde ise doğruca tarlanın yolunu tutarmış. Ellerini toprağa dokundurdukça, sanki bahçedeki bitkilerle konuşurmuş. Elif ve ailesinin tarlası çok bereketliymiş. Diğer tarlaların aksine her ay fazla fazla mahsul çıkıyormuş. Bir gün bu bereket Elif’inde dikkatini çekmiş. Babasına dönüp “Babacığım, biz bu kadar sebzeyi nasıl yiyeceğiz. Bunların hepsini komşularımıza dağıtsak bile elimizde çok fazla sebze kalıyor.” demiş. Babası “Haklısın kızım, bir çaresine bakacağız” demiş. Elif “Baba geçen gün öğretmen derste anlatmıştı. İnsanlar ektiklerini satıyorlarmış. Acaba bizde bunları satsak mı? Hem o zaman başka şeylerde alabiliriz” demiş. Bu fikir babasının aklına yatmış ama nasıl olacağını bilemiyormuş. Çünkü köyde daha önce kimse böyle bir işe girmemiş. “Ben bunu biraz düşüneceğim kızım” demiş. O günden sonra babası sorup soruşturmaya başlamış. Bu fikrin çok mantıklı olduğunu düşünmeye başlamış ve hemen işe koyulmuş. Tarladan topladığı sebzeleri önce evine daha sonra komşularına ayırmış. Kalanları ise kasabada kiraladığı bir tezgahta satmaya başlamış. Sattıkları ürünler sonunda eline bir çok para geçmiş, Elif de ailesi de bu durumdan çok memnunmuş. Yavaş yavaş durumları düzelmeye, istediklerini rahatlıkla almaya başlamışlar. Bunu gören köylüler çok şaşkınmış. Kendilerinin de para kazanmalarını istiyorlarmış ama tarlalarında o kadar ekin yokmuş. Önce tarlalarına daha çok ekin ekmeye ve daha dikkatli bakmaya başlamışlar. Ay sonunda onların eline de oldukça fazla ürün çıkmış. Bu sayede herkes para kazanmaya başlamış.
Köy halkı Elif ve ailesine minnet doluymuş. Onlara teşekkür etmek için bir kutlama yapmaya karar vermişler. Herkes evde yapabildiği kadar pastalar, börekler, kekler, kurabiyeler yapmış. Kutlama alanına renkli bayraklar, masalar, sandalyeler kurulmuş. Kutlama başlar başlamaz, köy halkı kahkahalarla dolup taşmış. Çocuklar bahçede oyunlar oynuyor, büyükler keyifle sohbet ediyormuş. Herkes Elif’in bu fikri için ona çok teşekkür etmiş. O günden sonra tüm köy halkı canla başla çalışır olmuş. Bu hikayede burada bitmiş.
Daha fazla hikaye okumak isterseniz Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.
