Minik sincap Fıstık, ormandaki çiçeklerin solduğunu fark eder ve doğayı korumanın yollarını öğrenmek ister. Arkadaşlarıyla birlikte çalışarak ormanı yeniden canlandırır ve doğaya sevgiyle yaklaşmanın önemini keşfeder.
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, ormanın derinliklerinde yaşayan bir çok hayvan varmış. Bu hayvanlardan biri de sincap Fıstık mış. Fıstık, ormanda dolaşmayı çok severmiş, her sabah erkenden kalkar, ormanın derinliklerine doğru yürürmüş. Yolda gördüğü çiçekleri koklar, ağaçları selamlar, arkadaşlarıyla sohbet edermiş.
Günlerden bir gün, Fıstık yine erken saatte uyanmış, hemen ormana kavuşmak için kavuğundan çıkmış ve temiz havayı içine çekerek yürümeye başlamış. Ama bu sabah diğer sabahlardan biraz farklıymış. Fıstık, ormanda dolaşırken, her gün kokladığı çiçeklerin solduğunu fark etmiş ve biraz üzülmüş. “Niye bu kadar solgun görünüyorsunuz?” diye sormuş. Çiçekler kısık ve yorgun bir sesle “Güneş yeterince gelmiyor, suyumuz çok azaldı” demiş. Küçük sincap bu duruma çok üzülmüş, derin bir nefes almış ve “Birşeyler yapmalıyım” demiş kendi kendine. Ne yapabileceğini düşünürken, ormanın büyüklüğünün bir kez daha farkına varmış ve bunu tek başına yapamayacağına karar vermiş. Koşarak arkadaşlarını toplamış: Tavşancık, kirpi ve kuşlar onun yanında olmuş. Hep birlikte plan yapmışlar; çiçeklere su taşımak, dalları temizlemek ve toprağı havalandırmak gibi işleri paylaşmışlar. Gün boyunca Fıstık ve arkadaşları ormanda çalışmışlar. Su taşıdıkça çiçekler hafifçe dikilmiş, dalları temizledikçe kuşlar daha rahat uçmuş. Fıstık, küçük bir dalı kaldırırken kendi gücünü de fark etmiş: “Doğaya değer vermek, onunla ilgilenmek demek,” demiş. Tavşan ve kirpi de işlerini yaparken birbirlerini cesaretlendirmişler ve birlikte çalışmanın keyfini keşfetmişler. Her köşe biraz daha canlı ve renkli hale gelmiş; orman sanki onlara teşekkür ediyormuş gibi hafifçe esen rüzgarla karşılık vermiş. Fıstık, gözlerini kapatıp ormanın sesini dinlemiş; kuş cıvıltıları, yaprak hışırtıları ve toprağın nemli kokusu içini sevinçle doldurmuş.
Günün sonunda, orman tamamen canlanmış; çiçekler parlak renkleriyle açmış, ağaçlar daha gür yapraklara kavuşmuş. Fıstık arkadaşlarına bakmış ve gülümsemiş: “Doğayı sevmek ve ona yardımcı olmak bu kadar kolay” demiş. Arkadaşları da mutlu bir şekilde başlarını sallamış. O günden sonra Fıstık, ormandaki her canlıya sevgiyle yaklaşmış ve doğanın küçük sırlarını keşfetmeye devam etmiş. Orman, minik kahramanlarının emeğiyle yeniden huzur ve neşe içindeymiş, gökyüzü hafif pembeleşmiş ve masalsı bir gün sona ermiş.
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz. Okurken keyif almanız ve bu masalı beğenmeniz bizim için büyük bir mutluluk olacaktır.