Küçük bir kasabanın çam ağaçlarıyla çevrili, tek katlı bir ilkokulu varmış. Bu okulda Elif adında üçüncü sınıfa giden, neşeli, enerjik ve arkadaşlarını motive etmeyi seven bir öğrenci yaşarmış. Elif, okulunu çok severmiş. Sınıfındaki kitapları, sırasını, hatta tahtanın kenarındaki silgiyi bile…
Bir cuma günü, teneffüs zilinden sonra öğretmenleri Meryem Hanım sınıfa gülümseyerek girmiş.
“Çocuklar, yarın cumartesi ama okulda özel bir gün olacak. Bahar temizliği yapacağız! Her sınıf kendi alanını temizleyecek, okul bahçesi de el birliğiyle düzenlenecek,” demiş. Sınıf bir anda karışmış. Bazı öğrenciler “Yaşasın!” diye sevinmiş ama birkaç kişi yüzünü buruşturmuş: “Temizlik mi? Ne sıkıcı…” “Ben evde bile temizlik yapmam ki…” Elif, öğretmenine dönüp gülümsemiş: “Bence çok eğlenceli olacak öğretmenim! Sınıfımız pırıl pırıl olunca hepimiz gurur duyarız!” demiş. O akşam Elif, eve gelir gelmez annesine ve babasına temizlik gününden bahsetmiş. “Siz de gelir misiniz? Veliler de çağrılmış,” demiş heyecanla. Annesi, “Tabii ki geliriz. Böyle şeyler ailece yapılınca daha güzel olur,” demiş. Ertesi sabah güneş yeni doğarken Elif ve ailesi okula varmış. Bahçede öğretmenler, öğrenciler ve bazı veliler çoktan toplanmıştı. Herkesin elinde temizlik malzemeleri vardı: süpürgeler, kovalar, bezler ve çöp poşetleri… Elif sınıfına girdiğinde sınıf arkadaşları da yeni gelmiş. Ortalık biraz karışıkmış. Kimse nereden başlayacağını bilemiyormuş. Elif bir adım öne çıkmış: “Hadi bir plan yapalım! Ben camları silerim. Kim sıraları temizler? Kim tahtayı, kitaplığı, oyuncak köşesini düzenler?” Arkadaşları Elif’in enerjisinden etkilenip görev paylaşmaya başlamış. Burak ve Aslı sıraları silmeyi üstlenmişti. Ahmet tahtayı temizlemiş, Duygu kitapları harf sırasına göre dizmişti. Elif ise annesiyle birlikte pencereleri silerken aralara renkli çiçek çıkartmaları yapıştırmış. Sınıf kısa sürede bambaşka bir görünüme bürünmüş. Mis gibi sabun kokusu varmış, güneş ışığı tertemiz camlardan içeri gülümseyerek giriyormuş. Bu sırada bahçede de hummalı bir çalışma varmış. Elif’in babası, diğer velilerle birlikte okul bahçesindeki kuru dalları toplamış, oyun alanının zeminini süpürmüş. Öğrenciler ellerine eldivenlerini geçirip çöp toplamış, çiçek tarhlarının etrafına taşlardan desenler yapmışlar. Öğretmenler bile temizlik bezlerini ellerinden bırakmamış. Öğleye doğru okulda bambaşka bir hava oluşmuş. Artık herkes terlemiş, yorulmuş ama yüzlerinde tatlı bir tebessüm varmış. Müdür amca bahçeye toplanan öğrencilere bakıp gözlüğünün üzerinden gülümsemiş. “Sevgili çocuklar, sevgili veliler… Bugün hep birlikte ne kadar güzel bir iş başardınız! Bu okul hepimizin yuvası. Ve bu yuvayı hep birlikte güzelleştirdik. Bu dayanışmayı hiç unutmayın!” demiş. Öğretmenler sınıfa dönüp öğrencilerine teşekkür etmişler. Meryem Öğretmen, çocuklara ev yapımı kurabiyeler ikram etmiş. Elif, kurabiyesini yerken, arkadaşlarına dönüp, “Gördünüz mü, temizlik sıkıcı değilmiş. Hele birlikte olunca çok daha eğlenceli!” demiş.
Okul çıkışında Elif annesinin elini tutarken, babası gülerek “Bugün sanki Elif öğretmen gibiydi!” demiş. Annesi de onaylamış: “Elif sayesinde sınıf organize oldu. Hepinizi kutluyorum.” O gece Elif yorgun ama huzur dolu bir şekilde yatağına uzanmış. Yanında defteri ve kalemi vardı. Gözlerini kapatmadan önce günlüğüne şunları yazmış: “Bugün okulda çok güzel bir iş başardık. Camları silerken, sıraları düzenlerken hem eğlendik hem okulumuzu güzelleştirdik. Birlikte çalışınca sınıf da parlıyor, kalpler de…” Elif o gece uzun uzun gülümsemiş. Çünkü biliyordu ki en güzel temizlik, birlikte yapılanmış.
Daha fazla hikaye okumak isterseniz Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.
