Bi varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde çok iyi anlaşan bir kelebek gurubu varmış. Bu arkadaşlar bir arada yaşarmış. Beraber yemek yer, beraber oyunlar oynar, beraber göç ederlermiş. Her sene bahar geldiğinde, çiçeklerin çok olduğu yerlere giderlermiş.
Yine bir gün bahar gelmiş, çiçekler açmaya, kuşlar ötüşmeye başlamış, kelebeklerin de göç etme zamanı gelmiş. Çünkü, kelebekler artık çiçekleri çok özlemişler. Hepsi hazırlanmışlar ve coşkuyla uçmaya başlamışlar. Yolları çok uzunmuş bu yüzden sık sık bola veriyorlarmış. Gittikleri yerleri geziyorlar, orada ki hayvanlarla tanışıyorlarmış. Yolculuğun üçüncü haftasında artık bazı kelebekler yorulmaya başlamışlar. “Biz artık uçmak istemiyoruz, buraya yerleşmek istiyoruz” demişler. Diğer arkadaşları ise “Siz bilirsiniz ama biz sabit bir evde yaşayamayız. Buralar soğuduğunda, çok üşürsünüz” demişler. Kalmak isteyen kelebekler “Olsun, artık uçmak istemiyoruz” demişler ve kendilerine küçük bir ev inşa etmişler. Günler geçmiş kelebekler yerleştikleri yerde mutlu mutlu yaşıyorlarmış. Önce bahar bitmiş daha sonra yaz.
Sonbahar gelince kelebekler üşümeye, bazıları da hastalanmaya başlamışlar. Kelebekler mecburen göç etmek zorundalarmış. Ev ortamı güzel olsa da onlar baharın peşinden gitmek, özgürce yaşamak zorundalarmış. Yaptıkları evi orada bırakıp yola çıkmışlar ve diğer arkadaşlarının yanına gitmişler. O günden sonra bütün kelebekler, sabit yaşamayacaklarını anlamışlar ve özgürlüklerini hiçbir zaman kısıtlamamaya kadar vermişler. Masal da burada bitmiş.
Kısa masal okumayı seviyorsanız Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.